แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

รถบัสพาเรามาถึงปากทางเข้าอุทยาน เห็นโชเฟอร์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นก็นั่งรถเดินทางต่อ แต่ตอนนี้หิวแล้ว แวะรื่อหว่ากินข้าวกลางวันก็แล้วกัน

















รถออกมาจากย่าติงได้ไม่นาน รถก็จอดอีกครั้งตรงทางแยกทางซ้ายไปไหนก็ไม่รู้ โชเฟอร์บอกว่าขอขับเข้าไปเอาของในโน้นแป๊บนึง แล้วให้เราลงรถรออยู่ตรงนี้ รถอีกคันหนึ่งก็จอดรอกัน บอกไปแค่ห้านาที แต่เอาเข้าจริงมันหายไปร่วม ๆ ครึ่งชั่วโมง ปล่อยให้เรายืนหนาวอยู่ตั้งนาน









ช่วงใกล้ถึงเต้าเฉิงเราสังเกตเห็นว่าต้นไม้สองข้างทางโรยทิ้งใบเสียมากแล้ว ไม่ได้เหลืองสวยเหมือนอย่างที่เคยเห็น ประกอบกับอากาศตอนนี้หนาวมาก คงออกมาปั่นจักรยานชมทุ่งไม่ไหวแน่ จึงตกลงกันว่างดก็แล้วกัน บอกโชเฟอร์ว่าให้แวะที่หงเฉาทันสักหน่อย หงเฉาทันคือดงหญ้าแดง เป็นบึงน้ำริมทางที่มีหญ้าสีแดงสวยขึ้นอยู่เต็ม เป็นจุดท่องเที่ยวที่มีชื่ออีกแห่งของเต้าเฉิง อยู่ห่างจากเต้าเฉิงราวสิบกิโล ช่วงขามาจากจงเตี้ยนเราก็ผ่านมาทีนึงแล้ว ดูสวยดี นักท่องเที่ยวเพียบ







หงเฉาทันวันนี้นักท่องเที่ยวไม่มาก สาเหตุก็พอจะเข้าใจได้ เพราะวันนี้หญ้าแดงเฉาเสียทั้งทุ่งแล้ว แสงแดดก็ไม่มีเพราะลับเขาไปแล้ว เราจึงได้ชมเพียงทุ่งหญ้าสีเลือดหมูเหี่ยว ๆ แทน













เรากลับมาถึงเต้าเฉิงตอนเย็น เข้าพักที่โฮสเทลเดิม แต่ได้ห้องชั้นสาม ตั๋วรถเต้าเฉิง-จงเตี้ยนที่ฝากเจ้าของโฮสเทลจองไว้ก็ได้แล้ว รถออกหกโมงเช้า เย็นนี้เราไม่ไปกินข้าวข้างนอก เพราะเสบียงเหลือจากย่าติงมีเยอะ ต้องสะสาง จึงซัดมาม่ากันในห้อง 





กลางดึกผมสะดุ้งตื่นเพราะมีเสียงโป้งป้างดังสนั่นมาจากในกลางเมือง นึกว่ามีสงครามกลางเมือง พอเปิดประตูออกไปจึงพบว่าในเมืองเขาจุดพลุฉลองอะไรก็ไม่รู้ เข้าไปหยิบกล้องเล็กมาถ่าย แต่เนื่องจากห่างเหินกล้องเล็กมานาน จึงจำไม่ได้ว่าตั้งโหมดถ่ายพลุยังไง ประกอบกับงัวเงีย จึงถ่ายไม่ได้เรื่อง คนอื่นไม่เห็นมีใครเปิดประตูออกมาดูเลย