แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

23 ตุลาคม 2557

วันนี้เราจะกลับไปจงเตี้ยนแล้ว เป็นการเดินทางทรหดอีกวันหนึ่งเช่นเดียวกับขามา สิ่งหนึ่งที่ต่างไปก็คือ รถคันที่นั่งนี้เก่ากว่าคันที่นั่งมามาก ทั้งเก่าทั้งสกปรก ค่าตั๋วก็แพงแสนแพง ที่แย่กว่านั้น ที่นั่งที่เราได้อยู่แถวหลังทั้งหมด มีหวังได้เขย่าจนไส้พันกันแน่





แม้รถจะสั่นมาก แต่ก็ต้านความง่วงผมไม่อยู่ หลับไปหลังจากออกรถไม่นาน ตื่นอีกทีตอนเช้าแดดออกแล้ว



















รถหยุดให้แวะกินข้าวกลางวันที่หมู่บ้านอะไรก็ไม่รู้ ติ๋วหิวจัดถึงกับสั่งข้าวเองเลย เอามาแบ่งกันกินสองคน ๓๑ หยวน รสชาติงั้น ๆ ส่วนจิลองข้าวกล่องจีนที่มีชุดฮีตเตอร์ในตัวแบบที่มีในเอ็มอาร์อี กล่องนึง ๒๕ หยวน ดูแล้วน่าสนุก แต่รสชาติไม่ดี











เรากลับมาถึงจงเตี้ยนเอาเย็นกว่าปกติ เพราะรถบัสดันน้ำมันหมดช่วงก่อนถึงจงเตี้ยน ๓๐ กิโล เมื่อถึงสถานีรถเราโทรเรียกแท็กซี่คู่เดิมให้มารับ ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่พาเราไปผู่ต๋าชั่ว ตอนถึงโรงแรมก็มีเหตุให้ต้องย้ายโรงแรมอีก ทั้งที่จองที่เดิมไว้แล้ว เหตุเพราะแขกที่พักก่อนหน้านี้ขออยู่ต่อ เจ้าของจึงไม่มีทางเลือก ต้องจัดหาที่พักใหม่ให้เรา เขาบอกอยู่ไม่ไกล ใหม่กว่า ให้ราคาเดิม อยู่ในเครือเดียวกัน

ที่พักใหม่นี้ดูดีกว่าที่เดิมจริง ๆ ด้วย ดูใหม่กว่า สัญญาณไวไฟแรง มีแอกเซสพอยต์ห้องละตัว แต่โทรศัพท์ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ ดันเข้าเว็บอะไรไม่ได้ คนอื่นเข้าได้หมด

เรื่องดีอีกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คือ อาการปวดหัวต่าง ๆ ที่เกิดจากการแพ้ความสูงของทุกคนหายไปแล้ว ไม่ต้องกินยาอีกต่อไป

วันรุ่งขึ้นเราจะออกจากจงเตี้ยน มุ่งหน้าสู่ลี่เจียง โชเฟอร์แท็กซี่อัธยาศัยดีให้ข้อเสนอเราตั้งแต่ขามาแล้วว่า ตอนไปลี่เจียงเหมารถเขาก็ได้นะ คิดหัวละ ๖๐ หยวนเท่านั้น แพงกว่านั่งรถโดยสารแค่สิบหยวนเท่านั้นเอง วันนี้เขาก็บอกมาอีกว่าถ้าเหมารถเขาไป ก่อนถึงลี่เจียงจะแถมแวะหู่เที่ยวเสียให้ด้วย ข้อเสนอน่าสนใจ เป็นอันว่าเราจะเหมาแท็กซี่ไป บอกโชเฟอร์ว่าให้แวะนาพาไห่ก่อนไปลี่เจียงด้วย นัดเจอกันแปดโมง

การได้เหมารถในวันพรุ่งนี้ ผมคิดในแง่ดีที่ว่า จะได้นั่งสบายไม่ต้องเสี่ยงดมบุหรี่เท่านั้นเอง บางคนคงดีใจที่จะได้แวะหู่เที่ยวเสียด้วย ได้ยินใครเอ่ยถึงหลายครั้งในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ส่วนผมไม่ได้ตื่นเต้นด้วยเพราะเคยไปมาแล้ว ช่างไม่น่าประทับใจเอาเลย

"ไปเสียให้เห็น ๆ แล้วจะได้ไม่ต้องไปพูดถึงมันอีก" นี่คือคำรีวิวสั้น ๆ ที่ผมบอกพรรคพวก





มื้อเย็นของเราไม่ต้องไปไหนไกลเลย แค่เดินออกมาจากโรงแรมไปทางขวาสองห้อง ก็เจอที่น่าสนใจแล้ว รสชาติดีเยี่ยม หลังมื้อเย็นก็เดินเตร็ดเตร่ไปตามท้องถนน เมืองก่งเมืองเก่าไม่ไปมันแล้ว ซื้อของกินจุบจิบไปกินเล่นที่ห้องดีกว่า









ค่ำ ๆ เรามาประชุมกันอีก ว่าพรุ่งนี้เมื่อไปถึงลี่เจียงแล้วจะเที่ยวอะไรดี จุดท่องเที่ยวบริเวณรอบ ๆ ลี่เจียงมีหลายจุด นอกจากเมืองเก่าลี่เจียงแล้ว ยังมีเมืองเก่าซู่เหอ เฮยหลงถัน อวี้หลงเสวี่ยซัน ลาซื่อไห่ ศูนย์วัฒนธรรมน่าซี และอื่น ๆ อีก

อวี้หลงเสวี่ยซัน หรือภูเขามังกรหยก เป็นเป้าหมายในใจของหลายคน ทัวร์ไหน ๆ มาลี่เจียงก็ต้องไปมังกรหยกทั้งนั้น จุดดึงดูดของที่นั่นก็คือไปเดินเล่นบนภูเขาหิมะ เล่นหิมะ คนที่เคยไปมาแล้วก็เฉย ๆ ไม่คิดว่าน่าไปอีก เซงบอกล่วงหน้าเลยว่าขอเดินเล่นในลี่เจียงดีกว่า ผมเองก็ไม่อยากไป แต่ก็ขอตามคนหมู่มากไว้ก่อน ถ้าไปก็ไปกัน ปัญหาสำคัญคือ ช่วงนี้ยังไม่เข้าฤดูหนาว หิมะแรกของฤดูยังไม่มา บนเขามังกรหยกตอนนี้ไม่ค่อยมีหิมะ แล้วจะไปดูอะไร เท้งลองไลน์คุยกับเพื่อนที่เพิ่งกลับมาจากที่นั่นมาหมาด ๆ ก็ยืนยันว่า ไม่ค่อยมีหิมะจริง ๆ ออกจากสถานีกระเช้าแล้วยังต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกไกลจึงจะถึงเขตหิมะ ดูจากภาพถ่ายก็เห็นฉากหลังมีแต่หิน

สถานที่เล่นหิมะที่ไม่มีหิมะ จะมีอะไรให้เล่นให้ดูเล่า คิดได้ดังนี้ เราจึงต้องตัดอวี้หลงเสวี่ยซันไปเลย เป็นอันว่าความฝันของต่อที่จะได้เห็นเซียวเหล่งนึ่งตัวเป็น ๆ ต้องมลายหายไปด้วย เราวางแผนว่า พรุ่งนี้ช่วงบ่ายก็เดินในลี่เจียงไป แล้วมะรืนมีเวลาเต็มวัน ก็แวะซู่เหอสักหน่อย และหากมีเวลาเหลือก็อาจแวะอวี้หูอีกแห่ง