แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

24 ตุลาคม 2557

เช้านี้เรากินข้าวเช้ากันที่ร้านเดิมกับที่กินเมื่อวานเย็น ก็อร่อยเสียขนาดนั้นจะไปที่อื่นทำไมเล่า กินอิ่มแล้วก็ออกเดินทาง โชเฟอร์พาเรามาแวะที่นาพาไห่ตามที่บอกไว้ แต่เขามาจอดที่ประตูทางเข้าที่ต้องเสียค่าตั๋วเข้าไปขี่ม้าเที่ยว เราบอกว่าไม่เอา ไม่ใช่แบบนี้ ที่บอกว่ามานาพาไห่ หมายถึงเราต้องการให้ขับรถไปถึงเชิงเขาเพื่อชมนาพาไห่จากมุมสูง ไม่ใช่เข้าไปข้างในย่ำเลนหรือขี่ม้า เพราะเราเชื่อว่าเข้าไปไม่มีอะไร เสียตังเปล่า เคยอ่านรีวิวจากหลายรายก็บอกแบบนั้น โชเฟอร์ที่หน้าตาคล้ายเจิ้งจื้อเหว่ยออกจะหงุดหงิดทำท่าจะไม่ยอมในตอนแรก หาว่าเราผิดคำพูด เซงต้องเข้าพูดอธิบายกึ่งเกลี้ยกล่อมนิ่ม ๆ พี่เจิ้งจึงยอม พาเราเลยขึ้นไปถึงไหล่เขา คิด ๆ ดูเราก็พลาดเองที่ไม่ได้อธิบายให้ชัดตั้งแต่ต้น















































ไม่นานเราก็มาถึงหู่เที่ยวเสียแล้ว หู่เที่ยวเสีย คนไทยมักเรียกกันว่าหุบเขาเสือกระโจน จุดหมายของที่นี่คือ แก่งหินขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางลำน้ำจินซาเจียง สองฝั่งน้ำคือหน้าผาชัน ด้านหนึ่งคือเขามังกรหยก อีกด้านคือภูเขาฮาปา หู่เที่ยวเสียมีให้เที่ยวสองแบบ คือนั่งรถไปดูสบาย ๆ ที่แก่ง กับเดินเทร็กตามเส้นทางบนเขา ใช้เวลาเดินสองวัน คราวก่อนผมเที่ยวแบบเทร็ก วันนี้เรามาแบบนั่งรถ ตอนแรกนึกว่าเข้าฟรี พอรู้ว่าต้องเสียค่าตั๋วคนละ ๖๕ หยวนก็อึ้งไปเหมือนกัน







จะว่ามาแบบนั่งรถแล้วเที่ยวแบบไฮโซไม่ต้องเดินก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะต้องเดินจากลานจอดรถลงบันไดอีกเป็นร้อยขั้น จึงจะไปถึงจุดใกล้ ๆ แก่งยักษ์ก้อนนั้น ก่อนที่จะลงไปหลายคนก็เริ่มจะเชื่อผมแล้ว ว่ามันไม่มีอะไรน่าดูจริง ๆ แต่ไหน ๆ ก็มาแล้ว ลงไปเสียหน่อยน่ะ