แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

ระเบียงทอดยาวจากลานจอดรถลงมาตามหน้าผาจนถึงระดับต่ำสุดที่อยู่เหนือลำธารเพียงไม่กี่เมตร และอยู่ห่างจากแก่งกลางลำน้ำก้อนนั้นเพียงสิบกว่าเมตร พอเดินมาถึงตรงนี้ ความรู้สึกของผมก็เปลี่ยนไป ภาพของสายน้ำที่เบียดเสียดม้วนซัดกันจนแตกฟอง บวกกับเสียงที่ดังกึงก้องไปทั่วหุบมีพลังมากพอที่จะดึงดูดผมให้ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นได้หลายนาที นักท่องเที่ยวคนอื่นที่ผ่านมาก็เหมือนจะอยู่ในอาการเดียวกัน ไม่มีใครเดินผ่านโดยไม่หยุด

เราอยู่ข้างล่างนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งได้ยินหนึ่งในพวกเราพรรณาถึงพรายฟองที่ทะลักพุ่งขึ้นมาจากวังน้ำหลังก้อนหินว่าดูเหมือนแมงกะพรุนในหม้อสุกี้ นั่นคงเป็นสัญญาณเตือนว่าได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว ต้องกลับขึ้นไปเสียที

ผมเดินไต่บันไดกลับขึ้นมาถึงที่จอดรถ ความรู้สึกขณะที่เดินขึ้นต่างจากขาลงอย่างมาก ไม่ใช่เรื่องของเหนื่อยหรือไม่เหนื่อย แต่เป็นความรู้สึกต่อสถานที่ ภาพที่ดูธรรมดา ลองถ้ามีขนาดไม่ธรรมดา และถูกมองจากระยะที่ไม่ธรรมดา มันก็ดูยิ่งใหญ่ได้เหมือนกัน ถ้าถามถึงความสวยงามผมให้ ๒/๑๐ แต่ที่นี่มีอะไรมากกว่าความสวย และมากพอที่จะบอกได้ว่าค่าตั๋ว ๖๕ หยวนนั้นไม่สูญเปล่า ถ้าหู่เที่ยวเสียมีชีวิต ผมคงจะต้องเอ่ยปากขอโทษมันที่ดูถูกเอาไว้ก่อนหน้า ถ้าหลังจากนี้มีใครถามถึงหู่เที่ยวเสีย ก็จะไม่ได้ยินคำว่า "ไปเสียให้เห็น ๆ" ให้ได้ยินอีกแล้ว





















































มื้อกลางวันวันนี้โชเฟอร์หาร้านให้เราเลย ไม่ต้องหาเองให้ยุ่งยาก รสชาติก็เยี่ยมยอด กินเสร็จก็เดินทางต่อไปลี่เจียง ซึ่งก็เหลืออีกไม่ไกล นั่งรถแค่ชั่วโมงกว่าก็ถึงลี่เจียงแล้ว

เราหาที่พักตามสูตรเดิมของเซง นั่นคือพักในเขตเมืองใหม่ใกล้เมืองเก่า ไม่ต้องเข้าไปหาในเมืองเก่า สูตรนี้เข้าท่าดี เพราะไม่ต้องแบกกระเป๋าหนักเข้าไปในลี่เจียงเพื่อหาที่พัก ไม่ใช่เรื่องสนุก

โรงแรมที่เลือก เป็นโรงแรมที่เซงเคยมาพักเมื่อหลายปีก่อน อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองเก่า เดินจากหน้าโรงแรมแค่ร้อยกว่าเมตรก็เข้าเมืองเก่าทางประตูตะวันออกได้แล้ว เดินไปอีกหน่อยก็ถึงกังหันน้ำยักษ์ ที่แรกที่เราจะไปก็คือ วั่นกู่โหลว โดยไปที่ซื่อฟางเจียก่อนแล้วค่อยเดินเลยไปวั่นกู่โหลว เส้นทางจำได้ขึ้นสมอง มาเป็นครั้งที่สี่แล้ว