แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

17-26 ตุลาคม 2557

คนขายบอกเป็นเค้กน่าซี หน้าตาน่ากิน จึงลองดูสักถ้วย มาแบ่งกันกินคนละชิ้น แต่พอขนมเข้าปากก็ร้องอี๋กันทั่วอย่างไม่เกรงใจคนขาย ทำจากอะไรไม่รู้ แต่ถ้าให้เดาจากรสชาติ ก็น่าจะทำจากผงชอล์กบดคลุกกับกาวแป้งเปียก เทลงบนถาดแล้วราดน้ำตาลกับโรยงาบาง ๆ เป็นของกินที่สยองที่สุด

มิ้นเล็งของกินอย่างเดียว

กระแสนิยมใหม่ที่พัดเข้ามาในลี่เจียงช่วงนี้ คือกลอง ไม่แน่ใจว่าเป็นกลองจากที่ไหน รูปร่างคล้ายโทนของไทย แต่ดูจากลายแล้วคงไม่ได้มาจากไทย เครื่องดนตรีที่วางขายมีเพียงสองชนิดคือกลองกับอูคูเลเล ในร้านเปิดเพลงฮิตที่มีเสียงกลองเป็นเสียงเด่น แล้วก็จะมีสาวแต่งตัวสวย ๆ มาตีกลองตามเพลงที่เปิด มีร้านแบบนี้เปิดอยู่ทั่วลี่เจียงทุกซอกซอย

ซื่อฟางเจีย จัตุรัสกลางเมืองของลี่เจียง

ร้านที่เชิงสะพาน เคยเป็นร้านอาหารที่ดูสงบและโรแมนติก ผมเคยมากินสองครั้ง แต่คราวนี้ชั้นบนกลายเป็นผับแล้ว

ทางขึ้นไปวั่นกู่โหลว

วั่นกู่โหลวเก็บตังค่าเข้าคนละ ๕๐ หยวน แพงพอที่จะทำให้พวกเราหลายคนเลือกที่จะรออยู่ข้างนอกดีกว่า ผมเลือกที่จะเข้าไป ความจริงตัวหอวั่นกู่โหลวก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แต่ที่นี่มีดีตรงที่มีจุดชมเมืองลี่เจียงจากมุมสูงที่ดีที่สุด เมื่อมองจากมุมสูง จะเห็นหลังคาแบบโบราณเรียงกันเป็นแพกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา นี่อาจเป็นภาพประเภทเดียวในลี่เจียงที่ดูแล้วไม่รู้สึกขัดแย้งที่เกิดขึ้นจากความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นใต้หลังคาและท้องถนน

แต่แล้ววั่นกู่โหลวก็ทำให้ผมผิดหวังจนได้ เพราะช่วงนี้ดันอยู่ในช่วงบูรณะซ่อมแซม มีสแลมขึง นั่งร้งนั่งร้านก่อขึ้นรอบหอ หมดสง่าไปเลย ในหอบางชั้นก็ทำสีใหม่ยกลั้น กลิ่นสีเหม็นหึ่ง จะบูรณะทั้งทีก็น่าจะบอกกันก่อน หรือไม่ก็ลดราคาก็ยังดี