แชงกรีลา ย่าติง ลี่เจียง

เราลงมาจากวั่นกู่โหลวตอนแสงแดดหมดพอดี ต่อจากนี้ก็คือรายการชมเมืองแล้ว ผมไม่ต้องทำอะไรมากนอกจากเดินตาม ๆ เขาไป ก่อนมาผมคิดว่าขาช็อปตัวแม่ทั้งหลายคงจะกรี๊ดแตกเมื่อมาเห็น แต่เอาเข้าจริงกลับดูไม่ได้ประทับใจอะไรกันมากมาย ส่วนใหญ่บ่นว่าหนวกหูไปหน่อย ป้าอ้อยผู้คร่ำหวอดในวงการเครื่องประดับบอกว่างานเครื่องเงินที่นี่งั้น ๆ อ้าว เพิ่งรู้นะเนี่ย





















ตกค่ำก็ได้เวลาอาหาร เซงชวนไปหากินแถวเขตเมืองใหม่ พาไปตรงกังหัน ตอนแรกก็นึกว่าจะไปตรงดงร้านอาหารที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แค่ข้ามถนนไปก็ถึง แต่เอาเข้าจริงต้องเดินไกลเป็นกิโลเลย ร้านนี้เป็นร้านหม้อไฟ ตัวหม้อแบ่งออกเป็นสองซีก ซีกหนึ่งเผ็ด อีกซีกจืด แผ่นกั้นซีกขดเป็นตัวเอส พวกเราเรียกหม้อไฟหยินหยาง มื้อนี้รสชาติจัดจ้านถูกใจผมมาก แต่หลายคนไม่สันทัดรสจัดบอกไม่ค่อยประทับใจ มื้อนี้ล่อกันพุงกางเลยทีเดียว









หลังอาหารก็เป็นเวลาอิสระ ใครใคร่กลับไปนอนก็กลับ ใครใคร่เที่ยวต่อก็เที่ยวตามสบาย ไม่ต้องเกาะกลุ่มกัน รู้ทางกลับโรงแรมกันทุกคนแล้ว มิ้น ติ๋ว และผม เดินเข้ามาที่เมืองเก่าอีกครั้ง เป็นการเดินเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมาย ชมแสงสีไปตามเรื่อง ไม่ได้ซื้ออะไรนอกจากมิ้นที่แวะซื้อใบชากระป๋องสวยงาม ไม่รู้ซื้อเอาใบชาหรือเอากระป๋อง

ผมใช้เวลาไม่นานนัก เพราะดูแล้วไม่สนุก ขนาดติ๋วมาครั้งแรกยังรู้สึกเฉย ๆ ผมมาเป็นครั้งที่สี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผมพาไปดูร้านขายสมุดใกล้ซุ้มประตูเก่าซึ่งมีส่วนที่เป็นพิพิธภัณฑ์ย่อม ๆ เกี่ยวกับการทำกระดาษตงปา หวังจะเก็บสาระสักหน่อย กระดาษตงปาก็เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญของน่าซี ลักษณะภายนอกคล้ายกระดาษสา แต่มีคุณสมบัติโดดเด่นคือแมลงไม่แทะ ไม่เปื่อยยุ่ยแม้จะผ่านไปหลายสิบปี แต่ร้านที่ว่านั้นก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว ตำแหน่งเดิมกลายเป็นดิสโกเท็คไปเสียนี่ ยิ่งขากลับเราเดินผ่านย่านบันเทิง เสียงสองข้างทางดังจนหูแทบแตก ดูแล้วไม่คิดว่ามันจะน่าบันเทิงตรงไหน ว่าจะหาซื้อถังหลูหูกินเล่น ก็หาไม่เจอ