ย่าติง แชงกรีลา ลี่เจียง 12-21 ตุลาคม 2554

12 ตุลาคม 2554

กลางเดือนตุลาคม เป็นช่วงที่คนทั้งประเทศกำลังใจจดจ่ออยู่กับข่าวน้ำท่วมภาคกลางครั้งใหญ่ แต่ผมกลับทำทองไม่รู้ร้อน หนีไปเที่ยวจีนหน้าตาเฉย

การมาเที่ยวครั้งนี้ มาด้วยจิตใจที่ไม่ปลอดโปร่งนัก เพราะมีอะไรหลายอย่างให้กังวลที่บ้าน งานสำคัญก็ยังค้างคา ว่าจะสะสางให้เสร็จก่อนมาก็ทำไม่ทัน แต่ในเมื่อตีตั๋วตีตราไว้แล้ว ก็ต้องมา เที่ยวให้สนุกดีกว่า กลับไปค่อยไปกุมขมับกันต่อละกัน

จุดหมายในครั้งนี้คือ ย่าติง ดินแดนมหัศจรรย์อีกแห่งทางตอนใต้ของเสฉวน ย่าติงอยู่ในรายการเป้าหมายที่ต้องไปมานานแล้ว ถึงจะอยู่ในเขตเสฉวน แต่การเดินทางไปที่นั่นถ้าไปจากยูนนานจะสะดวกกว่า เราจึงนั่งเครื่องบินไปลงที่สนามบินอูเจียป้า เมืองคุนหมิง เมืองเอกของยูนนาน เลยเชียงใหม่ไปนิดเดียว นั่งเครื่องแค่สองชั่วโมงก็ถึงแล้ว

ทีมของเรามีสี่คน ผม พี่ชาย กับหลานอีกสองคน







เครื่องบินออกจากเมืองไทย 10:50 ไปถึงจีนก็บ่าย เป้าหมายของเราอยู่ไกลออกไปทางตะวันตกถึงเกือบสี่ร้อยกิโล เราจะเดินทางไปด้วยรถนอนในคืนนี้ ฉะนั้นตอนนี้จึงมีเวลาครึ่งวันในคุนหมิง จึงไปที่สวนสาธารณะในในเมืองกันเพื่อยืดเส้นยืดสายกันสักหน่อย ไปที่ซุ่ยหูกงหยวน





































พอตกค่ำก็ไปที่ บขส. เพื่อขึ้นรถนอนไปแชงกรีลาหรือเมืองจงเตี้ยน รถออกสองทุ่ม เดี๋ยวนี้ผมออกจะชินแล้วกับความคับแคบของรถนอน ตอนขึ้นลงก็ยอมเบียด ๆ หน่อย พอเอนตัวลงนอนแล้วก็ค่อนข้างสบาย ขออย่างเดียวอย่ามีคนสูบบุหรี่ก็แล้วกัน อีกเรื่องที่กังวลคือเรื่องปวดเยี่ยวตอนดึก กลางดึกโชเฟอร์จะจอดแวะให้เข้าห้องน้ำ เกิดเราลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับขึ้นรถไม่ทันอาจถูกทิ้งได้ เพราะโชเฟอร์บางคนไม่ใส่ใจผู้โดยสาร ออกรถเลยไม่นับคน ผมเคยเกือบโดนทิ้งมาแล้วครั้งนึงในเส้นทางนี้นี่แหละ โดนโชเฟอร์ด่าอีกต่างหาก ดีว่าฟังไม่ค่อยออก ด้วยเหตุนี้ วันก่อนขึ้นรถกลางคืนทุกครั้ง ผมจะพยายามไม่กินน้ำหลังสี่โมงเย็น