ย่าติง แชงกรีลา ลี่เจียง 12-21 ตุลาคม 2554

แม้จะอยู่ในป่าเดียวกัน แต่ระยะทางระหว่างสู่ตูหูกับปี้ตาไห่ห่างกันนับสิบกิโล ดังนั้นเมื่อเดินสุดสู่ตูหูแล้ว ก็ต้องกลับขึ้นมาที่ถนน เพื่อขึ้นรถบัสไปปี้ตาไห่ เมื่อไปถึงปี้ตาไห่ เราก็พักกินขนมนิดหน่อยเป็นอาหารกลางวัน แต่เมื่อดูนาฬิกาแล้วก็พบว่าตอนนี้เกือบบ่ายสองเข้าไปแล้ว เรานัดรถแท็กซี่เอาไว้ให้มารับที่ประตูอุทยานตอนสามโมง นั่นหมายความว่า เรามีเวลาเดินในปี้ตาไห่เพียงประมาณ 1 ชั่วโมงเท่านั้น แล้วเส้นทางเดินของปี้ตาไห่ก็ยาวถึงประมาณ 4.5 กิโลเมตร ซึ่งถ้าจะเดินให้ทันก็ต้องเดินไม่หยุด แย่ละสิ ช่วงที่เดินปี้ตาไห่นี้ผมจึงต้องเดินเร่ง ๆ ไม่โอ้เอ้ จะถ่ายรูปก็ต้องรีบกดแล้วก็รีบเดินต่อ ไม่มีโอกาสได้ชมบรรยากาศทำซึ้งอะไรทั้งนั้น























แม้จะเดินเร่งแล้ว แต่กว่าผมจะเดินจนสุดทางปี้ตาไห่ ก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมง พี่ชายที่รออยู่นานแล้วบอกว่าโชเฟอร์โทรจิกมาเป็นสิบรอบแล้ว กว่าจะรอมิ้นมาถึง กว่าจะรอรสบัสของอุทยานอีกเป็นสิบนาที แล้วก็ต้องเสียเวลานั่งรถบัสไปที่ปากทางอุทยานอีก กว่าจะไปถึงที่นัดพบกับรถแท็กซี่ก็ปาเข้าไปห้าโมงแล้ว โชเฟอร์หัวเสียบ่นงึมงำ แถมยังพาลส่งเราไม่ถึงที่หมายอีก พามาลงที่หน้า บขส. แล้วก็ไม่ไปต่อ ทำให้เราต้องนั่งแท็กซี่อีกคันเพื่อกลับโรงแรม





ถึงตอนนี้มีเรื่องกังวลเพิ่มขึ้นมาอย่างหนึ่งแล้ว คุ้ง พี่ชายผมมีอาการแพ้ความสูงอย่างแรง อาการเริ่มแสดงตั้งแต่มาถึงจงเตี้ยนเมื้อเช้าแล้ว แม้จะเที่ยวด้วยกันมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะหนักกว่าทุกคราว ยกกระเป๋านิดหน่อยก็หมดแรงเหนื่อยหอบ ลองถ้าหัวหน้าทัวร์ไม่เต็มร้อยอย่างนี้ ก็น่าห่วงว่าจะมีผลถึงโปรแกรมเที่ยว ผมเองไม่มีอาการรุนแรง มีเพียงอาการปวดขมับอ่อน ๆ เท่านั้น ซึ่งก็เป็นทุกครั้ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ส่วนหลานสองคนบอกว่าไม่มีอาการอะไรเลย

เนื่องจากกลับมาเย็นและหัวหน้าทัวร์เหนื่อย แผนที่วางไว้ว่าจะไปต่อที่นาพาไห่จึงต้องล้มเลิกไป กลับโรงแรมพักผ่อนดีกว่า



ถึงผมจะไม่มีปัญหาเรื่องแพ้ความสูง แต่ก็มีปัญหาส่วนตัวอีกอย่างนึงซึ่งออกอาการตอนกินข้าวเย็นวันนี้ ท้องเสียโครกครากปู้ดป้าดตลอด อดคิดไม่ได้ว่าไปกินอะไรมาถึงได้เป็นอย่างนี้ กินก็กินเหมือนคนอื่น แต่ท้องเสียอยู่คนเดียว สงสัยอยู่ว่าอาจเป็นเพราะมะขามป้อมก็ได้ มันอาจไม่สะอาดหรือเปื้อนยา วันนี้ผมกินมากกว่าคนอื่นด้วย คนอื่นคนละเม็ด ผมล่อไปเกือบกำ ต้นเหตุจะเป็นมะขามป้อมจริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ปลายเหตุก็คือ ต้องสละกางเกงในไปหนึ่งตัว

หลังจากกินอิ่มแล้วก็แวะซื้อผลไม้สักหน่อย แอปเปิ้ลสองจิน ๆ ละ 5 หยวน สาลี่อีกสองจิน ๆ ละ 6 หยวน สำหรับกินขณะเดินทางพรุ่งนี้ พรุ่งนี้เราจะไปที่ย่าติงกันแล้ว



ค่ำวันนี้ฝนตก แต่ดีที่ตกไม่มาก วันรุ่งขึ้นเราจะนั่งรถกันทั้งวัน จึงไม่จำเป็นต้องนอนเร็วเก็บแรงอะไร ผมนั่งอ่านหนังสือเพลินจนลืมไปว่าดึก ๆ น้ำร้อนจะหมด แล้วก็เกือบหมดจริง ๆ เหลือแค่อุ่นนิดหน่อยเท่านั้น อาบน้ำสั่นไปหมด