ย่าติง แชงกรีลา ลี่เจียง 12-21 ตุลาคม 2554

19 ตุลาคม 2554

เราไม่มาเที่ยวหรือทำอะไรในจงเตี้ยนนอกจากนอนพักหนึ่งคืนเท่านั้น เช้าวันนี้จึงนั่งรถต่อเพื่อเดินทางไปลี่เจียง ใช้เวลาราว ๆ สี่ห้าชั่วโมง เส้นทางนี้ผมไม่เคยลืม เพราะเคยนั่งมาทีนึงแล้วเมื่อปี 48 เกือบเอาชีวิตไม่รอดเนื่องจากโดนควันบุหรี่รมเต็ม ๆ สี่ชั่วโมง วันนี้ก่อนขึ้นจึงมีอาการปอดแหกนิด ๆ ซื้อเมล็ดทานตะวันมาแทะเล่นข่มความกลัวระหว่างรอรถ







การเดินทางผ่านไปด้วยดี ไม่มีบุหรี่ แปลกจริง หรือว่าเดี๋ยวนี้คนจีนปรับปรุงตัว รู้จักปฏิบัติตามกฎมากขึ้นนะ กลัวฟรีมาหลายครั้งแล้ว





พอเข้าที่พักได้ ก็ต้องนั่งแกร่วอยู่ในห้องอยู่พักใหญ่ เพราะฝนตก เมื่อฝนซาเม็ดแล้วจึงออกไปเดินเล่น ผมไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับลี่เจียงนัก เพราะมาครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว เบื่อจะแย่แล้ว แต่ที่ต้องแวะเที่ยวเพราะหลานสองคนยังไม่เคยมา ให้มันมาตื่นแสงสีสักหน่อย







ลี่เจียงวันนี้ยังคงครึกครื้น การประดับประดาบ้านเรือนต่าง ๆ มีมากขึ้น ทางเดินริมลำธารที่เคยปล่อยโล่งมองเห็นการวางหินอย่างชัดเจนกลับเต็มไปด้วยช่อดอกไม้ทั่วทั้งเมือง ราวกับเป็นเทศกาลดอกไม้ ดงของบาร์ ดิสโก้เทค ที่เดิมอยู่เพียงซอย ๆ หนึ่ง คราวนี้แผ่ขยายมาเปิดอยู่ที่ซื่อฟังเจียนเลย ตกค่ำเปิดเพลงดังสนั่น ส่องไฟวูบวาบ ทุเรศจริง ๆ















































คืนนี้น่าจะเป็นคืนที่นอนสบาย เพราะกินอิ่มก่อนนอน อากาศเย็นกำลังดี เตียงนุ่มสบาย แต่ต้องกลายเป็นคืนแสนซวยจนได้ กลางดึกผมลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ ด้วยความเคยชินที่ชอบเดินไปมาโดยไม่เปิดไฟ ก้าวเข้าห้องน้ำโดยลืมไปว่าพื้นห้องน้ำอยู่ต่ำกว่าพื้นห้องนอนถึงฟุตกว่า ผลคือล้มลงไปนอนเขลงไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นห้องน้ำ ยิ่งกว่านั้น พื้นห้องน้ำก็มีน้ำขังเพราะท่อระบายไม่ค่อยดี เล่นเอาเปียกปอนไปครึ่งตัว ดีว่าขาแข้งไม่หัก